بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار دست اندرکاران کنگره ۶۲۰۰ شهید استان مرکزی که در تاریخ ۸ مهر ۹۸ برگزار شده بود، صبح امروز در محل این همایش در اراک منتشر شد.

بسم الله الرّحمن الرّحیم (۱)

 خیلی متشکّریم از برادران عزیز و فعّالان بخشهای مختلف در استان مرکزی که به فکر افتادید این حرکت مفید را انجام بدهید و یاد عزیز شهدای گرامی ما را در آن استان احیا کنید، مطرح کنید. استان مرکزی -که حالا آقایان فرمودید ۶۲۰۰ شهید در این دوران در آنجا هستند- شاید در گذشته هم شهدای بزرگی داشته؛ به احتمال زیاد بسیاری از این امامزاده هایی که در سرتاسر این استان مدفون هستند به شهادت رسیده اند. بنده به آن مقبره ی جناب سلطان سیّداحمد در هزاوه که از اجداد ما است رفته ام؛ وضع مقبره نشان دهنده ی این است که این سیّد بزرگوار به طور عادی در اینجا دفن نشده؛ یعنی وضعیّت نشان دهنده ی این است که آنجا حادثه ای اتّفاق افتاده، درگیری ای بوده، مسئله ای بوده؛ بقیّه هم همین جور؛ چون در استان اراک امامزاده های زیادی هم مدفونند؛ ما چند بار تا حالا رفته ایم زیارت کرده ایم امامزاده های آن استان را، از جمله همین امامزاده های مستقر در ساروق را که آنجا بخشهای مختلفی دارد و امامزاده های متعدّدی در آنجا مدفون هستند؛ کاملاً نشان دهنده ی این است که آنجا مرکز شهادت بوده؛ یعنی سادات بزرگوار وقتی که می آمدند به سمت منطقه ی امن -که آن روز ایران منطقه ی امنی برای آنها بوده- یکی از مراکز نزدیک به آنها و سر راه، همین منطقه ای است که امروز ما به آن، استان مرکزی میگوییم. و حالا اینجا یا تحت تعقیب قرار میگرفتند و به شهادت میرسیدند، یا اینکه یک حرکتی را اینجا شروع میکردند-احتمال این هم هست که حرکتی را شروع میکردند- یک کاری علیه دستگاه ظالم آن وقت انجام میدادند و در درگیری ها به شهادت میرسیدند. خداوند ان شاءالله که مردم آن منطقه را از برکات شهدای آن منطقه برخوردار کند، کما اینکه ملّت ایران بحمدالله از برکات شهدا برخوردار است.

 در مورد کار کنگره ی شهیدان که اشاره کردید، همه ی این کارهایی که آقا ذکر کردند که انجام گرفته، کارهای خوبی است؛ بعضی اش کارهای بسیار خوب و کارهای خیلی لازمی است؛ انسان خرسند میشود وقتی میبیند که این توجّهات بحمدالله به آن نقاط و مراکز حسّاس معطوف شده. فرض بفرمایید که این طرح یک مسجد که مثلاً یک خاطره [در آن گفته شود]، این خیلی کار مهمّی است؛ خاطرات پدران و مادران شهدا و همسران شهدای جنگ تحمیلی، دفاع مقدّس، چیزهایی است که مثل جواهر قیمتی در دسترس ما است که [اگر] غفلت کنیم، از دست ما خواهد رفت، کما اینکه خیلی از آنها از دسترس ما رفته؛ بسیاری از پدران شهدا، مادران شهدا از دنیا رفته اند؛ بسیاری از آنها دچار فراموشی شده اند، در حالی که هر شهیدی، یک مجموعه ی درس است برای هر کسی که در حال آن شهید تدبّر کند؛ هر کدام از این شهدا که انسان حالاتشان را میخواند، در خلال حالات زندگی آنها و در خلال وضع آنها در دوران دفاع مقدّس و در عرصه ی جنگ، چیزهایی را مشاهده میکند که همه ی آنها درس است.

ما به طور کلّی باید بدانیم آن کسانی که رفتند جهاد کردند و به شهادت رسیدند، افراد برجسته ای بودند؛ سنّ کم و زیاد و مانند اینها فرقی نمیکند؛ اگر برجسته نبودند خدای متعال موهبت شهادت را به آنها نمیداد؛ نَفْس اینکه خداوند متعال این جوان را، این نوجوان را، این مرد را، این میانسال را در عرصه ی جهاد فی سبیل الله، فائز(۲) به شهادت کرده، خود این نشان دهنده ی این است که این یک امتیازی دارد؛ وقتی حالاتش را انسان ملاحظه میکند، شرح حالش را میخواند، اگر با دقّت نوشته شده باشد، میبیند بله، نشانه های این برجستگی در حالات او، در حرکات او، در اظهارات او وجود دارد که انسان واقعاً گاهی متعجّب میشود از سطح حکمت بالای صاحبان این مرتبه ی والا و برجسته؛ کلماتی که اینها میگویند، حرفهایی که اینها میزنند.

 البتّه این مربوط به شهدا است؛ جانبازان هم یک فصل دیگری هستند، آنها هم همین جور؛ رزمندگانی که این راه را گم نکردند و ادامه میدهند این حرکت را، این جهت گیری را، آنها هم یک فصل جداگانه ای هستند؛ هر کدام از اینها یک فصلی است. ما نیاز داریم که یاد اینها روزبه روز در کشور برجسته تر بشود، درخشنده تر بشود؛ واقعاً روحیه بخش و امیدبخش و جهت بخش است. یکی از چیزهایی که حتماً در این خاطرات شهدا و خانواده ها و مصاحبه ها و مانند اینها باید در نظر گرفته بشود، این است که سؤال بشود، پرسیده بشود و آنها شرح بدهند که انگیزه ی این جوان چه بود که رفت، انگیزه ی این همسر جوان که راضی شد به رفتن شوهرش چه بود، انگیزه ی این پدر و مادر که این نهال را پرورش دادند و حالا دارند رها میکنند در راه خدا، در میدان جنگ، چه بود؛ انگیزه های اینها خدا بود، انگیزه هایشان رضایت الهی بود، انگیزه هایشان ذکر و نام سیّدالشّهدا بود؛ وضع عرصه های جنگ ما این را نشان میدهد؛ این را نگذارید کهنه بشود، نگذارید فراموش بشود، نگذارید مجال برای انکار دیگران به وجود بیاید؛ انکار خواهند کرد، همچنان که امروز خیلی از بیّنات انقلاب را بعضی ها جرئت میکنند دهنشان را باز کنند، صریح منکر بشوند؛ این را هم انکار خواهند کرد؛ اینها را باید برجسته کرد، باید نشان داد. به هر حال این توفیق برای شماها توفیق بزرگی است، یعنی شما این را برای خودتان توفیق بدانید.

 یک نکته ی دیگر هم که در خلال بیانات آقایان بود، این است که این گردهمایی و این اجتماعی که به وجود می آید و فعّالیّتهایی که انجام میگیرد، شروع کار است؛ بله، این درست است، این کاملاً حرف درستی است. این جور نیست که ما بگوییم خیلی خب، حالا یک گردهمایی بزرگی درست کردیم و مقداری کتاب و مانند اینها چاپ کردیم و وظیفه تمام شد؛ نه، این آغاز کار است، این راه را باید دنبال کنید، جوانهای ما باید با معارف انقلاب آشنا بشوند، با معارف دفاع مقدّس آشنا بشوند، نوجوان های ما آشنا بشوند. خب بحمدالله در این سالها این کارها شده، خیلی از این کارها انجام گرفته. امروز انسان جوانهایی را مشاهده میکند که در سنین جوانی، نه جنگ را دیده اند، نه امام را دیده اند، نه از آن دوران یادگاری برای خودشان، خانواده شان وجود دارد امّا معارف الهی را مثل آن جوان دوره ی انقلاب بلدند و میفهمند و گاهی اوقات [هم] عمیق تر، این موهبت الهی است؛ ما این راه را نبایستی فراموش کنیم. خداوند ان شاءالله به شماها کمک کند، توفیق بدهد.

 مرحوم کربلایی کاظم هم که شما اشاره کردید، بله، من ایشان را زیارت کرده بودم؛ من دو بار ایشان را در مشهد دیدم؛ یک بار با مرحوم نوّاب ایشان آمده بود که ما دیدیم یک پیرمردی است و عبائی هم دوشش بود و یک کلاهی هم سرش بود و وقتی که می آمدند، مرحوم نوّاب ایشان را می انداخت جلو؛ از جمله آمدند مدرسه ی نوّاب که ما آنجا طلبه ی آن مدرسه بودیم؛ ایشان که آمدند بازدید طلّاب آن مدرسه، خب همه متوجّه مرحوم نوّاب صفوی بودند دیگر؛ حرف میزد، دائم در حال حرکت، در حال سکون، مشغول حرف زدن و مشغول تهییج بود؛ آن وقت ایشان این پیرمرد را جلو می انداخت و میرفت؛ گفتیم این کیست، گفتند که ایشان مثلاً کربلایی کاظم است. یک بار دیگر هم -من حالا درست یادم نیست که همان سفر بود یا سفر دیگری بود، خیلی گذشته از آن وقتها- در مسجد گوهرشاد ایشان نشسته بودند روی زمین پای آن مناره ای که بغل ایوان مقصوره است، دُورش هم یک عدّه ای جمع شده بودند؛ یکی از دوستان ما که از رفقای قم بود، ایشان را می شناخت و گفت: «کربلایی کاظم است، برویم ببینیمش و صحبت کنیم»؛ رفتیم نزدیک و یک قرآنی هم دستش بود، یک آیه ای را یک نفر میخواند، ایشان همین طور باز میکرد قرآن را مثلاً یک ورق این ور آن ور میزد، آیه را نشان میداد، در حالی که نمیتوانست بخواند، یعنی سواد نداشت که آیه را بخواند امّا میدانست، آیه را با انگشت نشان میداد؛ این را خود من آنجا دیدم؛ قرآن هم دست خودش بود، قرآن خودش بود؛ همین طور هر آیه ای را که میگفتند، باز میکرد و نشان میداد آیه را. آن دوستمان میگفت که گاهی در بعضی از این کتابهای علمی ماها، مثلاً در کتاب فقهی یا اصولی، یک آیه ی قرآنی هست و باز میکنند میگویند در این [متن] قرآن هست؟ او که سواد ندارد، دست میگذارد روی آن آیه ای که اینجا هست و میگوید بقیّه ی این قرآن نیست، [فقط] این تکّه قرآن است؛ میگویند از کجا میفهمی؟ میگوید این روشنی دارد، وقتی که آیه در این صفحه هست، من روشن میبینم این را، میدرخشد، من میفهمم که این آیه ی قرآن است. بله، مرحوم کربلایی کاظم جزو معجزات قرآن بود و ما رفتیم او را در آن شبستان همان امامزاده ی بزرگوار -که ایشان در آن شبستان این موهبت نصیبش شده- زیارت کردیم، دیدیم. ان شاءالله که موفّق و مؤیّد باشید.

والسّلام علیکم و رحمةالله و برکاته