حجت الاسلام «ابراهیم اکبری» با بیان اینکه صلح امام حسن(ع) زمینه ساز قیام تاریخی امام حسین(ع)شد، اظهار کرد: در قرآن کریم وقتی به اطاعت کردن از ولی امر اشاره می شود، آنچه مورد توجه انبیاء و اهل بیت(ع) بوده است، تکلیف مداری است، چنان که نبی مکرم اسلام(ص) هم با یهودیان صلح نامه امضا کردند.

این کارشناس مذهبی افزود: امام معصوم(ع) متناسب با زمان و مکان یک تکلیف دارد و در آن شرایط باید به تکلیف عمل کند. در مورد موضوع صلح امام حسن(ع) هم امام(ع) به تکلیفشان عمل کردند. در آن زمان عده ای از شیعیان نیز از این صلح برداشت نادرست داشتند و نارضایتی آنها از صلح امام حسن(ع) با معاویه موجب شد که حتی به دومین امام شیعیان لقب «مذلّ المؤمنین» دادند.

این استاد حوزه و دانشگاه تصریح کرد: متاسفانه، امام حسن مجتبی(ع) از سوی برخی از نزدیکان، اطرافیان و شیعیان هم مورد آزار قرار گرفتند، علت هم آن بود که آنها به مصالح و تکالیف آشنا نبودند، در حالی که حضرت(ع) به تکالیفشان آگاهی داشتند، حضرت اطاعت خدا و رسول خدا(ص) را وظیفه خود می دانستند و آن زمان و مکان اقتضائش این بود که امام حسن مجتبی(ع) صلح را بپذیرند. از طرفی در دوران امام حسن(ع) به دلیل اینکه مردم شناخت کافی از زمانه نداشتند به سمت معاویه رفته بودند.

وی با بیان اینکه در دوران امام حسن(ع) شرایط برای جنگ مهیا نبود، ابراز کرد: امام حسن(ع) به ناچار به صلح با معاویه روی آوردند، روزی امام مجتبی(ع) بر بالای منبر رفته و فرمودند: «اگر چهل نفر از شما با من همکاری کند علیه ظلم قیام می کنم آیا چهل نفر در این جمع هست که مرا یاری کند؟» کسی جواب نداد، به همین جهت امام فرمودند: «خدایا شاهد باش حتی تا چهل نفر حاضر نشدند من را علیه سپاه باطل یاری کنند» و از منبر پایین آمدند، در حالی که وقتی امام حسین(ع) ندای «هل من ناصر ینصرنی» را سر دادند، 72 نفر برای یاری رسانی به حضرت سیدالشهداء(ع) اعلام آمادگی کردند.

حجت الاسلام اکبری با اشاره به بخش هایی از صلحنامه امام حسن مجتبی(ع)، گفت: در یکی از بندهای این صلح نامه ذکر شده بود که بعد از اینکه معاویه از دنیا رفت، خلافت موروثی نشود و امامت به مدار اصلی خود برگردد و همچنین در این صلح نامه قید شده بود که سبّ و ناسزا به امیرالمومنین علی(ع) و اولاد آن حضرت(ع) در منابر و مساجد بیان نشود، زیرا شرایط جامعه آن زمان به قدری دردآور بود که دیده می شد، معاویه و ایادی او در منابر به امیرمومنان علی(ع) و اولاد ایشان سب و ناسزا می گفتند و لذا امام حسن(ع) کوشیدند در صلح این جریان باطل را لغو کنند.

وی افزود: البته معاویه و حکومت های بعد از او به این تعهدات عمل نکردند، همان گونه امروز رئیس جمهور آمریکا یک تعهدنامه بین المللی را با حضور کشورهای بزرگ دنیا امضا کرد و سپس خودش آن را زیرپا می گذارد، آن زمان هم معاویه موارد قید شده در این صلح نامه را زیر پا گذاشت.

حجت الاسلام اکبری با بیان اینکه تکلیف امام حسین(ع) جنگیدن بود و وظیفه امام حسن(ع) پیروزی از مسیر صلح، تصریح کرد: همان گونه که دیگر ائمه معصومین(ع) نیز تکلیف داشتند، اسلام را در کرسی های علمی و با دعا و زندان حفظ کنند و به درستی نیز به وظایفشان عمل کردند.

این استاد حوزه و دانشگاه با یادآوری دوران امامت امام حسن (ع) و امام حسین(ع)، ابراز کرد: امام حسین(ع) در شب عاشورا باوفاترین یاران را داشتند که می فرمودند که اگر هزار بار کشته شویم و در آتش ما را بسوزانند و ذره ذره کنند، ما از شما حمایت می کنیم، اما امام حسن مجتبی(ع) یاران بی بصیرتی داشتند که خود شمشیر به روی امام می کشیدند و سجاده نماز را از پای امام(ع) خارج کردند و حضرت(ع) را سرزنش و اذیت می کردند و در واقع تبعیت از امام که در زمان امام حسین(ع) بود، در عصر امام دوم شیعیان دیده نمی شد و این خود یکی از عواملی بود که موجب شد، امام حسن(ع) صلح با معاویه را در پیش بگیرد.

وی تاکید کرد: قیام امام حسین(ع) ریشه در عدم توجه به صلح نامه امام حسن(ع) داشت، زیرا امام حسین(ع) دیدند که دستگاه حکومت برخلاف این صلح نامه عمل و پیمان شکنی می کند و به صلحی که با امام حسن(ع) امضا کرده بودند، عمل نکردند، این عاملی شد که آن حضرت(ع) علیه حکومت باطل و ناحق قیام کنند و می فرمودند: «آیا نمی بینید که به حق عمل نمی شود و کسی از باطل روگردان نیست؟». بنابراین، قیام عاشورا نتیجه عمل نکردن به صلحنامه امام حسن(ع) و زیر بار ظلم و ستم نرفتن بود.

این کارشناس دینی حضرت اباعبدالله الحسین(ع) را نماد جهاد و آزادگی دانست و خاطرنشان کرد: در حماسه عاشورا حضرت علی اصغر(ع) به عنوان کوچک ترین سرباز امام نمونه بارز از عنصر جهاد و حضرت رقیه(س) به عنوان کوچک ترین سفیر تبلیغی بعد از گذشت قرن ها از واقعه کربلا نامشان از تاریخ محو نشده و ماندگار هستند.