هنوز هم فیلم مصاحبه او در شبکه های مجازی دست به دست می شود، خانم دکتری از بیمارستان شهدای پاکدشت که با وجود ضعف و خستگی و درحالی که سرم به دست دارد یک لحظه از مسئولیت پزشکی خودش کنار نمی کشد. او در این مصاحبه کوتاه به عنوان پزشک اورژانس، در پاسخ به این پرسش که چرا باوجود سرم به دست، بیماران را ویزیت می کند؟ می گوید: «همه کارکنان بیمارستان درگیر هستند و چون نیروی جانشین نداشتم باید می آمدم. » همان ضعف و خستگی ایمنی بدنش را تهدید و مبارزه اش را با ویروس کرونا سخت تر و سخت تر می کند. حدود یک ماه دیگر بازهم همان فیلم در فضایی مجازی دست به دست می شود البته این بار با زیرنویسی متفاوت: «خانم دکتر شیرین روحانی راد، همان خانم دکتری که در هنگام ویزیت بیماران سرُم به دست داشت، شهید شد. »

هیچ تصویر رنجوری از او ندیدیم

«دکتر شیرین روحانی راد» خواهر بزرگم، چشم وچراغ همه خانواده بود. گاهی فکر می کردیم شیرین پدر و مادری برای پدر و مادرمان شده است. ازبس که حواسش به همه افراد خانواده بود. بعد از یک ماه کار شبانه روزی در بخش های مختلف بیمارستان، ویروس کرونا به ریه هایش حمله کرد. او در همان بیمارستانی که کار می کرد بستری شد؛ حتی یک نفر از خانواده او را در بستر بیماری ندیدند. حالش خوب نبود و ما نمی دانستیم؛ راستش به کسی نگفته بود که بیمار شده. گفته بود «به دلیل کمبود پزشک در بیمارستان «شهدای پاکدشت» باید شبانه روز اینجا بمانم. » هر صبح قبل از اینکه نگرانش شویم زنگ می زد و با ما حرف می زد، خاطرمان را جمع می کرد که حالش خوب است، شب ها به پدر و مادرمان یادآوری می کرد که قرص های فشارخونشان را بخورند. نمی دانستیم این احوال پرسی هرروزه، تتمه انرژی اش است. »

قرار بود سال تحویل کنار هم باشیم

در آخرین صحبت هایش گفته بود: «حالا شبانه روز در بیمارستان می مانم که تحویل سال نو بتوانم کنار شما باشم. » ما هم دلمان را به این وعده خوش کرده بودیم. نمی دانستیم روز ۲۸ اسفند شیرین زندگی مان برای همیشه از این دنیا می رود. با همه این ها ما چطور باید می فهمیدیم که خواهرمان دارد با مرگ دست وپنجه نرم می کند؟ وقتی به من اطلاع دادند که دکتر شیرین را به بیمارستان مسیح دانشوری انتقال داده اند دیگر کار از کار گذشته بود. دکتر رفت و ما هنوز امید به بازگشتش داشتیم. او رفت و حسرت یک بار دیگر دیدنش را بر دلمان گذاشت. حتی حال رنجور او را ندیدم که رفتنش را باور کنیم. حالا فقط من مانده بودم که چطور با پدر و مادرم روبه رو شوم؟ چطور این خبر را به آن ها برسانم؟» این ها را «علی روحانی راد» برادر دکتر شیرین در حالی می گوید که هزار بار بغض و اشک می دود وسط حرف هایش.

اولین شهید مدافع سلامت در پاکدشت

در بحبوحه حمله ویروس کرونا به پاکدشت دکتر «شیرین روحانی راد» تمام قد در بیمارستان شهدای پاکدشت حاضر بود. شبانه روز بیماران را ویزیت می کرد. باوجود ضعف و خستگی حاضر نبود پست خود را ترک کند تا اینکه خستگی بر او غلبه کرد و نامش به عنوان اولین شهید مدافع سلامت برای همیشه بر پیشانی شهر پاکدشت مهر شد.

سرسختی اش را از پدر به ارث برده بود از همان کودکی معتقد بود آنچه را که بتوان با سخت کوشی به دست آورد حتماً به دست می آید. این را در کنکور پزشکی ثابت کرده بود چندین سال پشت کنکور ماند، چون گفته بود فقط و فقط دانشگاه شهید بهشتی و آن هم رشته پزشکی. حتی رشته پزشکی شهرستان قبول می شد؛ اما می گفت: «من نباید از خانواده ام دور شوم. »

پزشکی در جانش ریشه داشت

«هما روحانی راد» خواهر شیر به شیره دکتر شیرین که فقط ۱۱ ماه از او کوچک تر است و دوره کودکی و نوجوانی را لحظه به لحظه با دکتر شیرین گذرانده، انگیزه پزشک شدن شیرین را چیز دیگری می داند: «عشق به پزشکی از یکجایی در دل شیرین به وجود آمد که من شاهد آن بودم. وقتی شیرین ۵ ساله بود و من ۴ ساله از شهر میناب آمده بودیم به پاکدشت شهر آبای و اجدادی مان. پدرم کارمند وزارت کشور بود چند سالی به شهر میناب منتقل شده بود و حالا تابستان بود و ما آمده بودیم پاکدشت و با بچه های قد و نیم قد فامیل کنار مسیل بزرگ سیمانی آب بازی می کردیم. ارتفاع دیواره این مسیل که آن روز کم آب شده بود حدود سه متری می شد. همان طور که آن اطراف بازی می کردیم یکی از بچه ها شیرین را به داخل مسیل پرتاب کرد هنوز صدای برخورد بدن شیرین در آب کم عمق در گوشم مثل پُتک صدا می دهد. لب و دهان و زبان شیرین پاره شد و دندان هایش خورد شد. هیچ بیمارستانی او را پذیرش نمی کرد. با هزار بدبختی و خواهش یکی از پزشکان قبول کرد که او را ببیند. زبان و لب و دهان شیرین را آن روز به سختی بخیه کردند. شیرین چند ماهی به سختی غذا می خورد و درهمان عالم کودکی و در خیال خود همیشه از پزشکی که او را مداوا کرده بود تشکر می کرد. این اولین جرقه عشق او به شغل پزشکی بود.

دیپلم که گرفتیم باهم معلم شدیم؛ اما او خودش را برای رشته پزشکی آماده می کرد. بالاخره قبول شد. سرسختی او از همان دوران زبانزد بود. »

او سرسخت ترین عضو خانواده بود

خانواده دکتر شیرین معتقدند که «استقامت و پشتکار فرزند ارشد این خانواده در زندگی به اندازه ای بود که هیچ وقت باور نمی کردند شیرین هم ممکن است بیمار شود و از پا دربیاید. او طوری زندگی کرده بود که خانواده او را قوی ترین فرد خانواده می دانستند که الحق هم همان طور بود. باوجود مسئولیت های زیادی که داشت تمام خرید خانواده را انجام می داد؛ اما در همین چندروزه که جایش خالی است. خیلی ها فهمیدند نه تنها مایحتاج خانه پدری بلکه مایحتاج خیلی از افرادی که تمکن مالی نداشتند را او تهیه می کرد.

چرا خانم دکتر شبیه به خانم دکترها نیست

خانواده روحانی راد، باوجوداینکه ۱۰ روزی رفتن عزیزشان را تحمل کرده اند؛ اما هنوز بی قراری به آن ها اجازه حرف زدن نمی دهد. به سختی حرف می زنند. فهیمه از دیگر خواهرهای دکتر شیرین می گوید: «ما همیشه باید جواب سؤال همسایه ها و غریبه ترها را می دادیم که چرا خواهرتان باوجوداینکه پزشک است و شبانه روز کار می کند این چنین ساده پوش و ساده زیست است؟ چرا ماشین ارزانی سوار می شود؟ چرا خانم دکتر شبیه به خانم دکترهای دیگر نیست؟ ما آن قدر با او رودربایستی داشتیم که هیچ وقت از او سؤال نمی کردیم که چرا؟ راستش بعضی موقع ها سؤال غریبه ها، سؤال ما هم بود.

هرازگاهی می شنیدیم که به دیگران کمک می کند. ارزاق می خرد و با کمک واسطه ها، بین برخی از خانواده های کم درآمد توزیع می کند؛ اما هیچ وقت به رویش نمی آوردیم. می دانستیم که اگر صلاح بداند خودش می گوید؛ اما حالا که خبر شهادتش روی بنر دیوار بیمارستان تاب می خورد تازه فهمیدیم خواهرمان دکتر شیرین روحانی راد را بیشتر اهالی شهر پاکدشت می شناسند. انگار از خودمان هم بهتر می شناسند. »

پول توجیبی به بیمارش می داد

«کبری عربی» یکی از افراد معتمد یکی از محله های پاکدشت، واسطه بین نیازمندان و خیران است. نسبت فامیلی دوری هم با شیرین روحانی راد دارد می گوید: «خانم دکتر به من سپرده بود اگر نیازمندی بیمار شد و هزینه درمان نداشت حتماً به او معرفی کنم. من هم به خیال اینکه حالا خانم دکتر فقط حق ویزیت را از آن ها نمی گیرد تعداد زیادی از بیمارانی که مستحق بودند را به خانم دکتر معرفی می کردم؛ اما حالا که خبر شهادت دکتر در شهر پیچیده است همان نیازمندانی که خودم به او معرفی کردم یکی یکی با من تماس می گیرند و پشت گوشی، گریه امانشان نمی دهد می گویند: «خانم دکتر هزینه داروهایشان، آزمایشگاه و تمام روند درمان آن ها را حساب می کرده و دست آخر هم به برخی از آن ها پول توجیبی هم می داده. راستش من هم از این خدمات خانم دکتر بی خبر بودم. بعد از شهادتشان خیلی از فعالیت های خیریه ایشان برملا شده است. »

همه برای او واسطه خیر بودند

با هرکدام از اقوام و خانواده که هم صحبت می شویم به یک نکته از فعالیت های خیریه او اشاره می کنند. مثلاً وقتی با لیلا، عروس خانواده شان هم صحبت می شوم از کمک هایی که به خانواده دانش آموزان و چکاب هایی که هرساله برای معلم های مدرسه می نوشته می گوید، بدون اینکه ریالی درخواست کند.

وقتی با «محمد موسوی» یکی از اقوامشان هم کلام می شوم از کمک های خانم دکتر به بهزیستی می گوید: «به جشن شب یلدایی اشاره می کند که همین امسال به کمک دکتر شیرین و دو نفر دیگر از خیران در بهزیستی برگزار شد و دل چند صد کودک و نوجوان بی خانواده شاد شد. جدیدترین خبر اینکه آستین بالا زده بود تا در شب عید برای بچه های بهزیستی لباس عید بخرد. »

خوب که نگاه می کنیم همه افرادی که در کنار او بودند واسطه ای برای خیر رساندن بودند بدون اینکه از کار یکدیگر مطلع باشند.

محمد موسوی از دبیران کارآزموده پاکدشت می گوید: «خانم دکتر نسبت به سربازها و معلم ها حساسیت زیادی داشت. از سربازها ویزیت نمی گرفت و مثل قدیم ها که سربازها را خیلی بیشتر گرامی می داشتند به آن ها دلگرمی می داد و به آن ها گوشزد می کرد که سرباز وطن باید مراقب جسم و جانش باشد. »

در این گزارش نتوانستیم با پدر و مادر دکتر شیرین گفت گویی داشته باشیم. پدر و مادری که هنوز رفتن دخترشان را باور نکرده اند. دکتر شیرین چهره بیمار خود را از خانواده اش پنهان کرد. این روزها تنها تصویری که دل این پدر و مادر را کمی آرام می کند عکس سلفی است که دکتر شیرین روی تخت بیمارستان از خودش گرفته عکسی که قرار بود یادگار روزهای مبارزه با کرونا باشد. اما یادگار سرسختی های او شد.

خیلی ها امروز دلیل ساده زیستی او را فهمیده اند. دکتر «شیرین روحانی راد» هر چه داشت را توشه آن دنیایش کرده بود.