سوگند به قلم و آنچه می نویسند

سوگند به قلم و آن چه می نویسندچنان که گفته اند در سده های دور، نویسندگان و کاتبان روزی برای خود داشتند و جشنی می گرفتند و به یاد ارجمندی قلم دور هم جمع می شدند.

حالا امروز قرن ها بعد از آن تقویم تاریخی، دورهمی خاصی نیست به جز جشن انجمن قلم، که هفت کتاب برتر معرفی می شود تا ما «نویسنده» را قدر بدانیم و «خواندن» را یاد کنیم.

از خواندن گفتیم، به راستی چه سپاسی بالاتر از اینکه آنچه نوشته می شود خوانده شود؟

آیا ما امروز به مناسبت روز قلم، کتابی تازه دست خواهیم گرفت؟

آیا با وجود شیوع کرونا دست کم به کتابفروشی های برخط سری می زنیم تا کتابی برای خود و فرزندمان بخریم؟

آیا مسئولان فرهنگی، فکری به حال «حقوق مؤلف» می کنند و برنامه جدید و هدیه خاص و متفاوتی برای نویسندگان خواهند داشت؟

که با وجود گریز مخاطب از کتاب، دست کم نویسندگان بیش از این بی انگیزه نشوند؟

هرچند که، نویسندگی و قلم در سال های اخیر آسیب هایی هم دیده است.

چه بسا که ارزش کتاب در سایه صنعت چاپ روز به روز کمرنگ تر می شود.

آن هم در شرایطی که مدیران فرهنگی چندان به کیفیت آن چه به نام کتاب منتشر می شود توجهی نمی کنند.

در حالی که شاید به دلیل همین سهل الوصول بودن چاپ کتاب است که کتاب ها کم خواننده شده اند و قلم در دست هر نا اهلی به هر سمتی خواسته چرخیده است.

از کتاب هایی که اشتباه املایی دارند، تا کتاب هایی که حرفی برای گفتن ندارند.

از کتاب هایی که از هر کشوری به کشور ما راه پیدا کرده و فرهنگ ما را زیر و رو کرده اند، تا کتاب هایی که بدون پشتوانه فکری و اخلاقی و فرهنگی به مرحله تألیف و چاپ رسیده اند و صاحبانش بی جهت نام خود را نویسنده گذاشته اند.

روز قلم، روز توجه به چنین نکته هایی است.

روزی که به خاطر بیاوریم، کسانی بزرگ همواره بر تارک کتاب ها ایستاده اند و همان کتا ب ها و نام ها هم ماندگار شده اند: ابن سینا با قانون، فردوسی با شاهنامه، مولانا با مثنوی. . .

روزی که صنعت چاپ را هم قدر بدانیم، زیرا روزگاری نوشتن کار ساده ای نبود و سنگ و چوپ و پوست حیوانات با مرارت تراشیده می شد و خطی به یادگار می ماند پس آنچه نوشته می شد ارزشمند بود.

روزی که به محتوای آثار بیشتر توجه کنیم.

چنان که سوگند خداوند در قرآن کریم به نام قلم بوده است که گویاترین شاهد بر شرافت و قداست آن است.