از دهه ۱۳۲۰ جامعه ایران شاهد فعالیت سیاسی گروه های سیاسی کوچک و بزرگ بود. حزب توده، فدائیان اسلام، جبهه ملی، نهضت آزادی، حزب موتلفه اسلامی، و حزب ملل اسلامی از جمله این گروه ها بودند. یکی از این گروه ها و تشکیلات سیاسی که تا حد زیادی معروف و شناخته شده بود «سازمان مجاهدین خلق» نام داشت.

این تشکل در دهه ۱۳۴۰ به رهبری محمد حنیف نژاد پایه گذاری شد. سازمان مجاهدین خلق با وجود گرایشات اولیه مذهبی، پس از یک دهه تغییر ماهیت داد. تبعات این تغییر مشی و مرام چنان گسترده بود که تسویه داخلی اعضای آن به ویژه تعدادی از مؤسسان اولیه را موجب شد؛ علمای سیاسی وقت هم با جداکردن خود و یاران شان از آنها، اعضای سازمان یادشده را مارکسیست و در نتیجه خارج از دین شمردند.

این تشکل سیاسی اما، به این مرحله از تغییر اکتفا نکرد و اندکی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، اقدامات تحریک آمیز زیادی مرتکب شد. اوج فتنه انگیزی این گروهک ورشکسته سیاسی، اعلام جنگ مسلحانه در ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ و آغاز جنایات در حق ملت نجیب و شریف ایران است. تشکیل خانه های تیمی، ترور حدود ۲۰ هزار هموطن که تعداد زیادی از آن ها شهروند عادی بودند، برقراری ارتباط با دشمنان و همکاری با آن ها در تجاوز به کشور، تنها گوشه ای از کارنامه آکنده از جنایت گروهک منافقین است.

از طرف دیگر، گروهک یادشده برای پیشبرد اهداف غیر انسانی خود و ایجاد ناامنی در شهر ها به ویژه در جوامع مذهبی، به ترور امامان جمعه کمر بست. چهار نفر از امامان جمعه کشورمان توسط این گروهک تروریستی به شهادت رسیدند.

آیت اله دستغیب، امام جمعه شیراز، سومین شهید محراب هستند که منافقین ۲۰ آذر ۱۳۶۰ ایشان را ترور کردند. در آستانه سالروز وقوع این اقدام ددمنشانه، ضمن مرور اجمالی بر روند ایجاد تشکل منافقین، برخی موضوعات مهم و مرتبط با آن بررسی می شود.