او در گفت وگویی به بیان خاطراتی از مرثیه سرایی در حرم در سال های پیش از انقلاب پرداخته که در ادامه تقدیم می شود.

قبل از انقلاب به حرم می آمدیم اما اجازه نداشتیم بخوانیم، یک شب با منبری های بالاخیابان به حرم آمدیم. آن زمان امام خمینی (ره) در تبعید بودند. من دیدم جمعیت زیادی در حرم است رو به ضریح حضرت گفتم:

آن سفر کرده که صد غافله دل همره اوست

هرکجا هست خدایا به سلامت دارش

از وسط جمعیت یکی از سرکشیک های خدام دست من را گرفت و گفت: تو نظم حرم را به هم ریختی و به اتاقش برد، آنجا بازجویی کردند و به ساواک خبر دادند. مردم حدود ۲۰۰، ۳۰۰ نفر ماندن و گفتند تا آزادش نکنید نمی رویم.

تا اینکه یکی از بندگان خدا واسطه شد و آزادم کردند اما گفتند فردا باید باز مراجعه کنی. فردا آمدم، تعهد گرفتند و گفتند: با بیش از سه نفر حق تجمع نداری.

بالاخره انقلاب شد و این محدودیت ها رفع شد و برنامه ها به جای ۳ نفر با جمعیت ۳۰۰ هزار و ۳ میلیون نفر برگزار می شد. بیشتر برنامه ها را من و آقای حسین زاده می رفتیم، ولی در ادامه آقای حسین زاده به مهدیه مشهد رفت اما من در حرم ماندم. آقای طبسی هم علاقه خاصی به من داشت.

اولین شعری که در حرم حضرت رضا (ع) خواندم این بود.

این رضا کیست که عالم همه خشنود از اوست

این رضا کیست که بر درد دل خلق دواست

ای ضعیفی که تو را پشت و پناهی نبود

شو پناهنده به شاهی که معین الضعفاست

این شعر برای مرحوم دکتر قاسم رسا، ملک الشعرای آستان قدس رضوی است.