وی در سال ۱۲۳۵ ه. ق در شیراز متولد شد و از زمان مدرسه با برخی عقاید انحرافی از جمله شیخیه آشنا شد. پیروان شیخیه، معاد جسمانی را قبول نداشتند و ظهور امام زمان (عج) را بسیار نزدیک می دانستند. از این رو زمانی که سید علی محمد باب با وجود سواد اندک، خود را واسطه حضرت مهدی (ع) خواند، او را به رهبری پذیرفتند. علی محمد باب به این ادعای واهی بسنده نکرد و مدتی بعد خود را امام زمان خواند. وی که از حمایت پیروان جاهل و عوامل مشکوک خارجی نیز برخوردار بود، پس از چندی خود را پیامبر خواند و مدعی شد دین اسلام را نسخ کرده است. این ادعا های گزاف و آشوب های طرفداران باب، مردم، علما و حکومت را واداشت تا دروغ های وی را فاش و او را تنبیه کنند. علی محمد باب با وجود چند بار توبه، همچنان به اقدامات خلاف شرع خود ادامه داد تا آنکه امیر کبیر صدر اعظم معروف قاجار، دستور محاکمه و اعدام او را صادر کرد. فرقه «بابیه» و برخی فرقه های مشکوک دیگر در زمان نفوذ استعماری انگلستان و روسیه در کشور های اسلامی، با هدف تضعیف اعتقادات دینی مردم و ایجاد اختلاف میان آنها، به وجود آمدند.