این عارفِ زاهد در یکی از سخنرانی های خود خطاب به جوانان و البته عموم مردم می گوید: "شبهای ماه رمضان است، اغلب شما جوان هستید. وضو بگیرید. نماز بخوانید. کم حرف بزنید. کم قصّه بگویید. این چیزهایی که در تلویزیون نشان می دهند یا برای تفریح است یا برای بچه ها. شما که روزه دارید کمتر این و آن را گوش دهید. "

ایشان همچنین در ادامه بر لزوم اهتمام ویژه نسبت به مراقبه و محاسبه نفس در ماه ضیافت الهی تأکید کرده و می افزاید: "{در ماه مبارک رمضان} کمی به کارهایتان برسید. به کار نفس خودتان برسید. نیم ساعت یا یک ساعت بعد از نماز در سجاده بنشینید و خدا را یاد کنید. افطار که کردید، بدنتان که آرام گرفت، به دعایی، به ثنایی یک دقیقه خدا را یاد کنید. با خودتان خلوت کنید. به قرآن نگاه کنید. یا اینکه اصلاً ساکت بنشینید. این خیلی قیمتی است. آدم افطار حقیقی را با خدا می کند. افطار حقیقی که خوردن نیست. اُبعثُ حَیّاً، آن افطار است.... نماز، پیامبر صلّی الله علیه و آله است. روزه علی علیه السّلام است. افطار خداست. از افطار بالاتر هم چیزی نیست. علی علیه السلام روزه است. یعنی هر که علی علیه السّلام را قبول کند در دنیا کم حرف می زند، آلوده نمی شود. ذکر دنیا را کم می کند، ادعایش از بین می رود. هر که پیغمبر صلی الله علیه و آله را نگاه کند نماز خوانده است. ذکر خدا می گوید، دعا می کند، صلوات بر پیامبر صلّی الله علیه و آله و همه انبیاء می فرستد و همین طور می آید جلو تا خدا را ملاقات می کند و می گوید اَشهدُ، خدا را دیدم. اَشهدُ ان لا اِله اِلاّ الله می گوید و بالا می رود. "

مرحوم حاج اسماعیل دولابی همچنین ادامه می دهد: " وقتی نماز می خوانیم از بالا شروع می کنیم، می گوییم اَشهدُ اَن لا اِلهَ اِلاّ الله. بعد می گوییم اَشهدُ اَنَّ مُحمداً رَسولُ صلی الله علیه و آله، بعد می گوییم. اَشهدُ انَّ علیاً ولی الله علیه السّلام از بالا که می آییم اول خدا دوم رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سوم علی علیه السّلام است. این مربوط به پس از معرفت است. ولی ما از پایین شروع کردیم رفتیم بالا. اول زاییده شدیم. بعد به عشق امیرالمؤمنین علیه السّلام، نماز و روزه و همه نامه ی اعمالمان رفت پیش حجّت خدا. اخلاقیّات هم که مال پیغمبر صلّی الله علیه و آله است، رفت پیش پیغمبر صلی الله علیه و آله.

صفات خوب و اخلاق خوب همه مال پیغمبر صلّی الله علیه و آله است. هر چه اخلاقِ خوب است همه مال آن بزرگوار است. پیغمبر صلّی الله علیه و آله مبعوث شد برای اخلاق؛ برای فعل نیست. اصل هم اخلاق است. با اخلاق کارهای خوب از شما سر می زند. اِنَّما بُعِثتُ لِاُتَمَّمَ مَکارمَ الاَخلاقِ.

شما هم ان شاءالله آخرش مبعوث شدیم بعد مُردیم بعد هم مبعوث می شویم. پیغمبر ما مبعوث شد. فرمود من مبعوث شدم برای اخلاق. برای این که اخلاق را به خلق نشان بدهم و آن را پیاده کنم. بندگان را با اخلاق تربیت کنم. محمد صلی الله علیه و آله، خودش اخلاق را معرفی می کند. لِاَتَمَّ مَکارِمَ الاَخلاقِ. من مبعوث نشدم برای فعل. علی علیه السّلام برای فعل است. اگر کار خیر انجام دهیم، به یتیم برسیم، به اسیر برسیم، به فقیر برسیم اینها همه فعل علی علیه السلام است. منتها همه ی این ها وقتی از منشأ اخلاق حرکت کند، خیلی قیمتی می شود؛ یعنی علی علیه السّلام چون فرمان پیغمبر صلی الله علیه و آله را می برد علی علیه السلام است. علی علیه السلام خیلی علی است. چون از اخلاق پیغمبر صلی الله علیه و آله نزول کرده است. ان شاء الله خدا نصیبیتان کند تا افعال خیری که از شما سر می زند منشأ آن محبت علی علیه السلام و خوبان باشد تا او شما را وادارد که اعمال را انجام دهید. تا وقتی بر سر یتیم دست می کشید قشنگ دست بکشید و گرنه مویش می شکند. چه جور دست بر سر یتیم بکشیم که مویش تا نشود. کاش روز عاشورا کسی بود موعظه شان می کرد و می گفت موی یتیم را آهسته دست بکشید. چون یتیم نمی داند به خیالش او را می زنند. گریه می کند، ناراحت می شود کاش کسی بود تذکر می داد. لقمه یواش به دهان یتیم بگذارید. یواش دست بر سرش بکشید. یتیم نزد خدا عزیز است...امامان ما علیه السلام فرمودند ما یتیم هستیم. ببینید کجا را به کجا ربط داده اند. ماییم یتیم، ماییم اسیر. ماییم چه و چه. راست هم گفته اند. حرف راست همه اش مال آنهاست. نَحنُ الیَتیمُ. فرمود نَحنُ الفَقیرُ، نَحنُ الغَریبُ، نَحنُ الیَتیمُ. ما یتیم هستیم، امامان ما علیه السلام یتیم هستند. یعنی مردم آنان را نمی شناسند.