ابوجعفر محمد بن علی بن بابْوِیه معروف به شیخ صدوق در حدود سال ۳۰۶ قمری در خاندان اهل علم و فقاهت در شهر مقدس قم به دنیا آمد. محمد در سنین کودکی فراگیری دانش دینی را آغاز کرد و در محضر پدر و دیگر استادان رشد یافت. وی پس از آنکه به مرتبه بالایی در علم رسید، برای درک محضر اساتید بزرگ و حدیث شناسان آن دوران، سفر های علمی خود را آغاز کرد و از بیش از ۲۰۰ تن از دانشمندان بزرگ عصر بهره برد. پس از سفر به بغداد، شهرت علمی او آن چنان دانشمندان آن دیار را تحت تاثیر قرار داده بود که تمام آن ها را مجذوب خود کرد و از شعاع وجودی خود بهره مند ساخت. در حلقه درسی این فقیه بزرگ، عالمان نامداری پرورش یافتند که شیخ مفید، حسن بن محمد قمی، علم الهدی سید مرتضی، هارون بن موسی تَلَّعُکْبَری و حسین بن عبیداللَّه غضائری از آن جمله اند. همچنین کتاب عظیم "من لایحضر الفقیه" در ۴ جلد به عنوان یکی از ارکان کتب اربعه شیعه، شامل شش هزار حدیث و بر اساس موضوعات مختلف فقهی و نیز کتاب مدینه العلم در ۱۰ جلد که مفقود شده، امالی، خِصال، عیون اخبار الرّضا (ع) و عِلَلُ الشرایع از جمله سیصد کتاب ارزشمند این عالم کم نظیر شیعه می باشند. شیخ صدوق در اواخر عمر به درخواست شیعیان شهر ری، ساکن آن شهر شد تا اینکه در سال ۳۸۱ قمری در ۷۵ سالگی درگذشت و در مکانی که به نام او مشهور است به خاک سپرده شد.