وی نزد ابونصر اسماعیل فقه را آموخت و در مدتی اندک در علوم زمان خویش، سرآمد همگان شد و بدین ترتیب بود که در ۲۸ سالگی از بزرگترین فق های مسلمان شد. شهرت امام محمد غزالی موجب شد که خواجه نظام الملک وی را برای تدریس به مدرسه نظامیه بغداد دعوت کند. غزالی این دعوت را پذیرفت، اما در سال ۴۸۸ هجری قمری به سبب بحران روحی و فکری شدید، تدریس را رها و بغداد را به قصد حج ترک کرد و سپس در بیت المقدس مسکن گزید. پس از آن وی به وطنش ایران مراجعت کرد و به تعلیم دانش پژوهان پرداخت. امام محمد غزالی یک سال قبل از مراجعت به وطن، اثر ارزشمند خویش، یعنی «احیاء علوم الدین» را به رشته تحریر درآورد. از دیگر آثار مهم این دانشمند و فیلسوف برجسته ایرانی می توان به «کیمیای سعادت»، «نصیحة الملوک» و «مقاصد الفلاسفه» اشاره کرد.