به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین صدیقی، در این مراسم با اشاره به ویژگی های برجسته شخصیتی این عالم عارف و وارسته، اظهارکرد: مهم ترین ویژگی این مرد بزرگ، خصلت بندگی و عبد بدون بود؛ ایشان خود را در خداوند ذوب کرده بودند و چیزی از خود نمی دیدند.

وی افزود: هنر بزرگ، بزرگانی چون آیت الله بهاالدینی و بهجت(ره) این بود که کسی جز خدا نداشتند و به هیچ چیز غیر از خدا نمی اندیشیدند؛ ثمره هر شب آنان روشنی صبح بود و این نکته ای بود که همیشه به شاگردانشان با عمل و زبان می آموختند.

امام جمعه موقت تهران خاطرنشان کرد: یک طلبه باید همین گونه باشد و طوری شب را بگذراند که صبح را با نورانیت آغاز کند؛ صبح طلبه باید عاشقانه شروع شود و این نور را نیز باید از سحرها بگیرد.

وی گفت: مرتبه اول در عبد شدن، خاکساری و رفع انانیت از وجود است؛ باید از هرچه من و بار منیت است، گریخت؛ بزرگانی چون آیت الله  بهاالدینی و بهجت(ره) ذره ای به شلوغ شدن منبرها و مکتبشان توجهی نداشتند.

حجت الاسلام والمسلمین صدیقی خاطرنشان کرد: یک طلبه باید خود را موقوفه دین و خدا کند و با کسب علم حقیقی خود را از تفریط به دور کند؛ باید عمر خود را با چیزی معامله کند که اگراز او درباره جوانی اش سوال شد، بگوید که جوانی را در ازای برکات و ارزش ها گرفتم، نه اینکه بگوید جوانی رفت و هیچ چیزی جز گرفتاری و گناه برجای نماند.

وی گفت: درس این دو عالم بزگوار (حضراتآیات  بهاالدینی و بهجت) محضر حق بود؛ زیرا سرگرمی جز یاد خدا نداشتند؛همواره جمعی دور آنان بودند و آنان غایب زمیانه بودند و به چیزی جز خدا مشغول نبودند؛ این بزرگوران همیشه به ما توصیه می کردند که درس بخوانید تا نوکر شوید؛ بزرگ شوید تا کوچک شوید علم بیاموزید تا کوچکتر شوید.

وی گفت: جوان امروز باید خود را به اسوه ها و الگوهایی مانند آیت الله بهاالدینی ، وصل کند و تکیه گاه هایی چون این بزرگواران باید داشته باشد؛ اگر به دنبال علم هستیم باید عبودیت را در جان خود بیابیم یعنی اهل توکل باشیم و هرچه هست و نیست را از آن خدا بدانیم؛ اگر داد، مال اوست و اگر گرفت نیز از آن اوست و ما چیزی از خود نداریم؛ کسانی که تفکر سکولار دارند در واقع ربوبیت خدا را قبول ندارند زیرا اگر داشتند  خود را در مقابل خدا نمی دیدند.

امام جمعه موقت تهران تصریح کرد: خداترسی ملاک حکمت است و هر کس که بیشتر از خدا ترسید، حکیم تر است؛ زیرا همیشه سعی می کند کاری کند که رضای خدا در پی داشته باشد و خود خدا راه را به چنین انسانی نشان می دهد و فعل و گفتارش خدایی می شد