ایشان عنوان کردند: قرآن کریم از این جهت که کلام جهان آفرین و انسان آفرین است، همه این قضایا را دارد یعنی روشن می کند که انسان از کجا شروع شد و به کجا ختم می شود و فاصله بین آن مبدا و این منتها چیست و ره توشه ای که با آن بتوان این فاصله را طی کرد، چیست؟ ادراک خدا، اسماء حسنای خدا، صفات اولیای الهی، رابطه انسان با خودش، رابطه انسان با جهان و رابطه انسان با یکدیگر را قرآن کریم تبیین کرده است.

ایشان افزودند: خداوند قرآن را نازل کرد نه آنگونه که باران را نازل کرد، باران را به زمین انداخت اما قرآن را به زمین آویخت لذا از قرآن به عنوان حبل متین یاد می شود. دو اثر فراموش شدنی بر اثر اعتصام به قرآن مطرح است؛ یکی نجات از سقوط و دیگری وسیله صعود. اگر کسی این طناب را محکم گرفت از خطر سقوط نجات می یابد و دیگر انکه اگر این طناب را گرفت می تواند بالا برود و ترقی کند.

ایشان گفتند: انسان اگر خود را بشناسد، می داند هرگز از بین نمی رود و نابود نمی شود. قرآن کریم دو چیز را هم به ما الهام کرده است، برهان و دیگری، راه رسیدن به شهود قلبی.