همچنین مجلس زنانه بعد از نماز مغرب وعشاء روز پنجشنبه در حسینیه شهدا واقع در خیابان صفاییه برگزار می شود.

آیت الله العظمی «سید محمد علی علوی گرگانی» در خرداد ۱۳۱۸ش (بیستم جمادی الثانی ۱۳۵۹ق)، در نجف اشرف به دنیا آمد.

آیت الله العظمی علوی گرگانی در هفت سالگی ۱۳۶۵ق همراه پدر بزرگوارش به ایران آمد و نزد ایشان قرآن و حساب و گلستان و پس از آن ادبیات و مغنی و مطول و شرح لمعه را آموخت. در ۱۶ سالگی ۱۳۷۴ق همراه پدر و گروهی از حجاج گرگانی، به زیارت عتبات عالیات، بیت الله الحرام، مدینه منوره، بیت المقدس، الخلیل (حرم حضرت ابراهیم) و سوریه نائل آمد و در طول مسیر برای کاروانیان به خواندن مناسک و کتابهای دینی می پرداخت.

در بازگشت از سفر حج، که کاروانیان به نجف آمدند، مرحوم آیت الله العظمی حکیم به دیدار پدر بزرگوارش آمد و وقتی که از تصمیم معظم له برای اقامت در نجف آگاه شد، به او فرمود:اگر ایشان در حوزه علمیه قم به تحصیل بپردازد، بهتر است. چون حوزه قم و اجد دو ویژگی است: فن تدریس و فن سخنوری. شخصی که در آن حوزه تحصیل نماید هر دو را فرا می گیرد، هم درس می خواند و هم درس می دهد و هم به تبلیغ دین می پردازد.

لذا معظم له به قم آمد و در حوزه علمیه قم به تحصیل سطوح عالیه نزد اساتیدی چون حضرات آیات: شیخ مصطفی اعتمادی، (مطوّل) ستوده، (شرح لمعه) میرزا محمد مجاهدی تبریزی (مکاسب) و سید محمد باقر سلطانی طباطبایی (کفایه) پرداخت و این دروس، ۴ سال به طول انجامید.

ایشان، در خلال تحصیل خویش، در حوزه علمیه قم توفیق یافت از دانش سرشار استوانه های علم و فقاهت توشه ها برگیرد و مبانی علمی اش را استوار سازد. آنان عبارتند از:

آیت الله العظمی بروجردی، که معظم له سه سال از درس فقه ایشان (۱۳۷۷ – ۱۳۸۰ه.ق ) بهره برد. او کوچکترین کسی بود که در درس آقا شرکت می نمود.

آیت الله العظمی امام خمینی، که معظم له هشت سال (۱۳۳۵ – ۱۳۴۳) از درس اصول ایشان (در مباحث الفاظ تا پایان قطع و ظن) بهره برد و پس از آن، امام در آبان ۱۳۴۳ به ترکیه تبعید شدند. معظم له، این درسها را به عربی می نوشتند و دفاترشان، دست به دست بین شاگردان امام می گشت و هر کس که چند جلسه در درسها حاضر نبود، مطالب را از روی آن می نوشت. امام با پدر ایشان از دوران تحصیل در قم، در درس آیت الله حائری آشنا و دوست بودند و هرگاه معظم له از گرگان به قم می آمدند، به دیدارشان می رفتند و باهم انس داشتند.

آیت الله سید محمد محقق داماد، که استاد، ۱۲ سال از درس فقه و اصول ایشان بهره برده است. آیت الله حاج آقا مرتضی حائری یزدی، که استاد مدت ۱۵ سال از درس فقه ایشان بهره برد. و تقریرات آن را هم نگاشتند و مورد توجه بسیار استادش قرار گرفت و استاد به نظرات ایشان، در مجلس درس گوش فرا می دادند و قوه اجتهادش را تأیید کردند و به او گفت: «آقای علوی! دیگر لازم نیست شما به درس من بیایید و خودتان درس خارج شروع کنید».

آیت الله العظمی سید محمد رضا موسوی گلپایگانی، استاد، چند سال در درس فقه معظم له شرکت نمود و مورد توجه ایشان بود.

آیت الله العظمی حاج شیخ محمد علی اراکی. استاد در بحث صلاة الجمعه ایشان شرکت کرد و تقریرات آن را نگاشت.

آیت الله حاج شیخ عباسعلی شاهرودی. استاد در بحث طهارت ایشان شرکت جستند و تقریرات آن را هم نگاشتند. استاد از کثرت حفظ و قوت حافظه معظم له تعریف و تمجید می کردند و می فرمود: ایشان، سرِ درس، وسائل را نمی آوردند و احادیث مورد استناد را با سندش از حفظ می خواندند.

آیت الله العظمی علوی گرگانی، از همان سالهای نخستین تحصیل علوم دینی، به تدریس آموخته های خود پرداخته است. وی، بارها سیوطی و مغنی و مطول: شرح شمسیه و شرح نظام را تدریس کرد و در همان زمان نوجوانی (۱۷ سالگی، ۱۳۷۵ق) حاشیه ملا عبدالله را به نام «رفع کشف الغاشیة عن وجه الحاشیة» شرح نمود.

وی، از سال ۱۳۸۲ق به تدریس سطوح (معالم، قوانین، شرح لمعه و شرح تجرید) پرداخت و به زودی درس شرح لمعه اش – که در زیر گنبد مسجد اعظم تشکیل می شد – یکی از شلوغ ترین درسهای حوزه علمیه قم شد و دروس رسائل و مکاسب و کفایه اش هم – که در حسینیه ارک برگزار می شد – از پرجمعیت ترین دروس حوزه بود. ایشان گاه، روزی چهار درس را تدریس می نمود و به درس اساتیدش هم حاضر می شد.

معظم له، از فضلاء و مدرسین و اساتید سطوح عالی حوزه علمیه به شمار می آمد که به زیور علم و تقوا و متانت و بزرگواری آراسته بود.

آیت الله علوی گرگانی یکی از چهره های مشهور علم و تقوا و فقاهت در حوزه علمیه قم بود و در زمان مرجعیت آیات عظام و مراجع تقلید پیشین، چشم های بسیاری به سویش دوخته شده بود. حتی، پس از وفات پدر بزرگوارشان – که ایشان به محضر مرحوم آیت الله العظمی گلپایگانی رفته بودند – مرحوم آقا به ایشان فرمودند: مبادا شما به گرگان بروید، وظیفه شما ماندن در قم و درس و بحث است و پس از دیدن کتاب فقهی شان، معظم له را به چاپ و نشر این کتاب تشویق و ترغیب فرمودند. پس از ضایعه وفات آنان بود که بسیاری از مردم مؤمن و متدین – به ویژه اهالی مازندران – از ایشان تقاضای رساله عملیه نمودند و معظم له در سال ۱۴۱۲ق، فتاوای خویش را در اختیار همگان قرار دادند – که به زبانهای عربی و اردو هم ترجمه شد.

آیت الله علوی گرگانی به جز تدریس منظم فقه و اصول، و منبرهای سالیان بسیار که نوارهای فراوان از آن موجود است، دارای آثار ماندگار و تألیفات متعدد چاپی و خطی (در حدود ۶۰ جلد) و آثار بسیار غیرچاپی بود.